Owczarek niemiecki jest jedną z ras psów należącą do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowaną do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Zaliczamy go do psów obronnych. Z powodu podobieństwa do swojego dzikiego kuzyna, mylnie nazywany jest wilczurem, czy wilkiem.
Jest psem inteligentnym, energicznym, ale posłusznym i lojalnym. Szybko i chętnie się uczy, współpracuje z człowiekiem i chce go zadowalać swoim zachowaniem. Wymaga od właściciela zapewnienia dużej ilości ruchu i zajęcia.
Historia rasy
Historia rasy rozpoczyna się od związku kynologicznego Phylax, popierającego hodowle psów owczarskich, uważanych za najlepszy materiał na psy służbowe, na które wzrosło zapotrzebowanie, wraz z rozwojem miast i przestępczości w nich. Osiem lat później, w roku 1899 rotmistrz Maxa von Stephanitz wybrał się na wystawę psów. Jego uwagę zwrócił owczarek o imieniu Hektor. Zakupił go zatem, celem stworzenia własnego związku hodowlanego. Hektor otrzymał nowe imię: Horand von Grafrath i został oznaczony numerem 1 w księdze hodowlanej Maxa. Stał się ojcem dzisiejszych owczarków niemieckich.
„Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek.
Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów.”
Kwadratowy pies bez zębów
Rozpoczęła się hodowla. Szukano suk o elementach podobnych do tych widocznych u Horanda. Wstępna selekcja była dokonywana u szczeniąt tuż po urodzeniu, końcowa zaś następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.
W wyniku chowu krewniaczego, będącego wynikiem pędu hodowców do szybkiego wzbogacenia się na sprzedaży szczeniąt, w pierwszych 25 latach XX wieku rasa stała się wysoka i niezgrabna (właśnie kwadratowa), pojawiało się coraz więcej braków w uzębieniu oraz wad charakteru, dlatego w 1922 Max von Stephanitz zapoczątkował system regularnych przeglądów licencyjnych. 3 lata później na wystawie we Frankfurcie nad Menem, w wyniku surowej oceny, wyłoniono psa Klodo von Boxberg, który miał mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy.
Budowa
Głowa owczarka niemieckiego jest proporcjonalna do wielkości tułowia, sucha, o umiarkowanej szerokości między uszami. Czoło jest nieznacznie wypukłe ze słabo widoczną bruzdą, zaś czaszka widziana z góry, stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Kufę również owczarki mają mocną, długą i suchą. Grzbiet nosa jest prosty, policzki lekko zaokrąglone, lecz nie wystające.
Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające, uzębienie mocne i pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu.
Ubarwienie
Najczęściej spotykanym umaszczeniem jest czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czaprakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czaprakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste, bi-color (czarne z podpalanymi łapami) oraz czarne, jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami.
Szata tego psa składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający, podszerstek zaś obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.
Kraj pochodzenia
Niemcy
Przydatność
Pies do towarzystwa, nadaje się do innych ról.
Wielkość
Psy – wysokość w kłębie – 60-65 cm
Suki – wysokość w kłębie – 55-60 cm
Szata
Owczarki niemieckie mogą mieć trzy rodzaje szaty: szorstką z prostymi włosami, szorstką z dłuższymi prostymi włosami oraz niepożądaną szatę falistą, miękką z długimi włosami. Maść owczarka może być czarna, podpalana, wilczasta lub jednolicie czarna.
Pielęgnacja
Sierść owczarka niemieckiego wymaga małej troski. Używaj specjalnego grzebienia w okresie linienia do usuwania martwych i luźnych włosów.
Charakter
Owczarek niemiecki to bardzo inteligentny i chętny uczeń. Posłuszny, towarzyski, przyjacielski, obdarzony temperamentem, uważny, czujny, opiekuńczy, odważny, pewny siebie, niezależny a przede wszystkim bezwarunkowo lojalny wobec swojego przewodnika i rodziny.
Wychowanie
Na całym świecie psy wykorzystywane są jako przewodnicy niewidomych, psy ratujące zasypanych przez lawiny, psy tropiące, psy stróżujące, obronne i policyjne. Owczarek niemiecki w konkursach posłuszeństwa bije o głowę inne rasy, dlatego może brać udział w tak wielu zadaniach. Owczarki niemieckie chętnie się uczą, są inteligentne i szybko pojmują o co chodzi. Owczarek niemiecki uwielbia swojego przewodnika i odczuwa wielką potrzebę kontaktu z nim. Dlatego mów, posługuj się głosem w kontakcie z owczarkiem niemieckim.
Pamiętaj! Nie przygarniaj, nie kupuj, nie adoptuj owczarka niemieckiego jeżeli nie jesteś w stanie poświęcić mu czasu!
Zachowanie w środowisku
Właściwe ułożenie psa to klucz do współistnienia. Dobrze ułożone owczarki niemieckie dobrze odnoszą się do innych psów, zwierząt domowych i dzieci, ale strzegą swoje stado i terytorium i zatrzymują niepożądanych gości. Przywiązanie do terytorium powoduje, że mają małe skłonności do uciekania.
Ruch
Owczarek niemiecki pragnie współistnieć ze swoim przewodnikiem. Współpracować z nim. Owczarek niemiecki jest pracoholikiem. Musi mieć co do roboty i nie lubi się nudzić. Jeżeli mieszkasz w bloku pamiętaj o tym! Znajdź w swojej okolicy grupę skupiającą przedstawicieli tej rasy. Takie grupy często organizują zawody, próby, tory przeszkód.
Pamiętaj również, choć dotyczy to nie tylko owczarka niemieckiego, ale wszystkich dużych psów, że w okresie wzrostu psa cały wysiłek organizmu potrzebny jest do ukształtowania zdrowych kości, stawów i mięśni. Z drugiej strony do nieodwracalnej szkody można doprowadzić wskutek przetrenowania lub nieodpowiedniej diety.
Owczarki niemieckie chętnie mieszkają w kojcu na dworze, pod warunkiem, że mają wystarczająco dużo ruchu i poświęca się im systematycznie uwagę.
Owczarek niemiecki ma najlepszy węch spośród wszystkich psów, co czyni z niego niezastąpionego psa pracującego. Jako pies policyjny nie ma sobie równych. Istnieje stowarzyszenie hodowców dbające o interesy tej rasy na całym świecie – W.U.V. (Stowarzyszenie Klubów Owczarka Niemieckiego). Stowarzyszenie zostało założone w 1974 roku.