Psy tej rasy, ze względu na trudny charakter i dużą niezależność, nie są polecane niedoświadczonym opiekunom. Wymagają konsekwencji w szkoleniu i prowadzeniu oraz silnego psychicznie właściciela.
Kohshu-tora, Kai Inu
Kraj pochodzenia: Japonia
Przydatność
Rasa psów, zaliczana wg klasyfikacji FCI do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych oraz psów w typie pierwotnym. Jest to pies myśliwski i do towarzystwa. Nie podlega próbom pracy.
Historia
Kai Inu wywodzą się od żyjących w XVIII wieku, w rejonie miasta Kai (obecnie peryferia Yamanashi) psów średniej wielkości, służących do polowań. Czystość rasy pozostała zachowana dzięki skłonności tych psów do tworzenia sfor.
Kai Ken również obecnie wykorzystuje się do polowania na zające, borsuki, dziki, ptactwo, a nawet jelenie, chociaż nie tylko – idealnie nadają się bowiem również na stróżów oraz domowych pupili. Warto wiedzieć, że w 1934 roku rasę uznano za „pomnik przyrody”.
Szata
Kohshu-tora charakteryzuje prosty, szorstki włos okrywowy (na ogonie długi i odstający), miękkie i geste poszycie oraz krzepka, średnia, harmonijna budowa ciała, dobrze rozwinięte mięśnie i mocne kończyny.
Dorosłe osobniki osiągają 53 cm w kłębie przy wadze 16-18 kg, przy czym suki są średnio o 5 cm mniejsze. Sylwetka psów tej rasy wpisuje się w kształt prostokąta, a stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11. Dopuszcza się umaszczenie pręgowane, czarne pręgowane i rude pręgowane, przy czym warto zaznaczyć, że szczeniaki rodzą się zawsze jednolitego koloru.
Zdarzają się białe znaczenia na piersiach i brzuchu. Czaszka Kai Ken jest szeroka o stromym stopie z delikatną bruzdą, nos koniecznie czarny, zaś kufa niezbyt długa, spiczasta, umiarkowanie gruba. Wargi przylegają do ustawionych w zgryzie nożycowym zębów.
Ciemnobrązowe oczy są niemal trójkątne, stosunkowo małe, podobnie jak nieco pochylone do przodu i pewnie stojące uszy. Gruba, silna i dobrze umięśniona szyja przechodzi w głęboką klatkę piersiową o umiarkowanie wysklepionych żebrach. Grzbiet jest krótki i prosty, zaś brzuch dobrze podciągnięty.
Wysoko osadzony ogon jest gruby i zagięty w sierp nad grzbietem lub też zdecydowanie zwinięty. Opuszczony, sięga końcem do stawów skokowych. Stawy skokowe są mocne i elastyczne, zaś nogi proste i dobrze umięśnione. Dobrze wysklepione i zwarte palce kończą się grubymi, elastycznymi opuszkami o ciemnych, twardych pazurach.
Zachowanie i charakter
Kai ken są czujne, bystre i potrzebują dużej dawki ruchu i aktywności na świeżym powietrzu, jednak ze względu na częste konflikty z innymi czworonogami, nie powinny być spuszczane ze smyczy podczas spacerów.
Leniwe w domu, poza nim nieokiełznane, kai ken cechuje ponadto nieufność i dystans, zwłaszcza wobec obcych. Nawet prawidłowo prowadzone potrafią wykazać agresję, jeśli coś im się nie spodoba.
Zupełnie nie nadają się dla rodzin z małymi dziećmi (wprawdzie nie zaatakują małego dziecka, ale nie będą też chętne do jakiejkolwiek interakcji z nim). Mają silnie rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego nie mogą być trzymane wraz z małymi zwierzętami, świetnie sprawdzą się natomiast podczas polowania.
Zdrowie
Rasa jest uznawana za na ogół zdrową. Pielęgnacja sprowadza się w zasadzie tylko do dokładnego czesania raz na dwa tygodnie, (w okresie linienia częściej).