Jedna z najstarszych ras psów na świecie
Wbrew nazwie, Maltańczyki, będące jedną z najstarszych ras świata, powstałą przypuszczalnie ok. 6000 lat p.n.e., nie pochodzą wcale z Malty, ale nadadriatyckiej wyspy Meleda oraz sycylijskiego miasteczka Melita. Określenie „maltański” wywodzi się od semickiego słowa „malat”, czyli przystań lub azyl.
Kraj pochodzenia:
Wyspy basenu Morza Śródziemnego
Przydatność
Maltańczyk, czyli Maltanase mana jest rasą zaklasyfikowaną do grupy IX, sekcji 1, czyli psów do towarzystwa, sekcji biszonów i ras pokrewnych, typu lisowatego. Są to psy do towarzystwa. Nie podlegają próbom pracy.
Historia
Wbrew nazwie, Maltańczyki, będące jedną z najstarszych ras świata, powstałą przypuszczalnie ok. 6000 lat p.n.e., nie pochodzą wcale z Malty, ale nadadriatyckiej wyspy Meleda oraz sycylijskiego miasteczka Melita. Określenie „maltański” wywodzi się od semickiego słowa „malat”, czyli przystań lub azyl.
Pieski te znane i hodowane były już w starożytnym Rzymie, Egipcie i Grecji, gdzie sprawdzały się jako tępiciele myszy i szczurów, a także służyły jako ozdoby salonowe bogatych matron. W czasie renesansu bardzo często przedstawiano je na obrazach jako salonowe ozdoby u boku pięknych kobiet. Małe, białe pieski były także bardzo popularne na dworach angielskich w XVI wieku.
Posiadała je na pewno królowa Szkocji Maria Stuart. Z kolei królowa Elżbieta I otrzymała maltańczyka jako dar z Turcji. Przez wieki wierzono, że pieski tej rasy posiadają moc uzdrawiania. Kładziono je więc na noc pod kołdrą, u stóp śpiącego, jako lekarstwo na bóle reumatyczne.
Maltanase mana były także eksportowane do USA, Kanady, Niemiec, Włoch i Francji. W trakcie pierwszej wojny światowej rasa prawie całkowicie wyginęła. Aby nie dopuścić do jej zagłady, w czasach międzywojennych stworzono dwa, niezależne kierunki hodowli tych piesków: angielski i niemiecki, nieco różniące się w standardach.
Szata
Maltańczyki są małymi, długowiecznymi pieskami, charakteryzującymi się bardzo długim, prostym i jedwabistym umaszczeniu. Żyją 14-16 lat. Ich sierść jest lśniąca, koniecznie koloru śnieżnobiałego. Włos jest obfity, zupełnie prosty i jednolity w dotyku, a psy w ogóle go nie gubią. Samce osiągają 21-25 cm wysokości w kłębie i wagę do 4 kg. Samice są nieco niższe: 20-23 cm.
Zachowanie i charakter
Maltańczyki od samego początku hodowane były na pieski salonowe, zatem nie należy się dziwić, że mają głęboko zakorzenioną potrzebę towarzyszenia człowiekowi, są wierne, posłuszne, łatwe do ułożenia i oddane mu całym swoim małym sercem. Bardzo źle znoszą rozstania i rozpaczliwie wtedy tęsknią, dlatego nie należy ich zostawiać samych zbyt długo.
Trzeba jednak mieć się na baczności: te małe aniołki są bardzo sprytne. Jednym spojrzeniem niewinnie przechylonej główki wykorzystują słabość właściciela i owijają go sobie wokół palca. Są energiczne i zawsze chętne do figli i zabawy, ruchliwe, ciekawe świata, radosne, zawsze w dobrym humorze. Jednym słowem: żywe srebro. Ich wyjątkowa serdeczność zjednuje sobie serca wszystkich naokoło.
Maltańczyki wykazują się dużym posłuszeństwem i rozpoznawaniem intencji swoich właścicieli. Z życzliwością odnoszą się zarówno do domowników, jak i nieznajomych, których chętnie obdarowują lawiną słodkich całusków, chociaż przez pierwsze 5 sekund alarmują szczekaniem na widok tych ostatnich. Bardzo lubią dzieci i wprost kochają wszelkiego rodzaju pieszczoty. Ich niezwykła wrażliwość wymaga łagodnego traktowania.
Nie wolno ich karcić fizycznie ani krzyczeć. Koniec świata to dla nich już groźna mina swojego pana i pogrożenie palcem. Maltańczyki wbrew pozorom nie są typem kanapowca. Ich wrodzona aktywność każe im ganiać w parku za innymi psami równie chętnie, jak za piłeczką. Chętnie towarzyszą także swojemu właścicielowi w pieszych wędrówkach.
Zdrowie
Maltańczyki, w wyniku naturalnej selekcji, na przestrzeni tysiącleci umocniły swój genotyp do tego stopnia, że w zasadzie w ogóle nie chorują. Jedyna przypadłość, jaka im dokucza to odkładanie się kamienia nazębnego. Odpowiednia dieta eliminuje jednak ten problem. Psy tej rasy co prawda nie linieją, jednak wymagają codziennego czesania oraz pielęgnacji oczu, a także sporadycznego strzyżenia.