Sznaucery miniaturowe od lat cieszą się niesłabnącą popularnością na całym świecie. Można w zasadzie opisać jednym zdaniem: małe ciałem, wielkie duchem. Warto wiedzieć, że chociaż urocze i zawadiackie oraz niezwykle inteligentne, nie są to psy uległe ani poddańcze.
Sznaucer miniaturowy
Kraj pochodzenia
Niemcy
Przydatność
Sznaucer miniaturowy zaliczany jest do grupy pinczerów i sznaucerów, podsekcji sznaucerów, typu dogowatego. Jest psem pasterskim i stróżującym. Nie podlega próbom pracy.
Historia
Sznaucery pochodzą od małych, szorstko owłosionych psów, używanych w XIX wieku w Niemczech i Szwajcarii do stróżowania przy gospodarstwach. Zwierzęta te nazywano wówczas szorstkowłosymi pinczerami karłowatymi. Odznaczały się niezwykłą skutecznością w tępieniu gryzoni oraz dużą czujnością.
Warto wiedzieć, że posiadające cechy psów karłowatych affenpinczery i sznaucery miniaturowe traktowano wówczas jako jedną rasę. Do rozdzielenia doszło dopiero w roku 1899 dzięki kynologowi Josefowi Bertowi. Od tamtej pory wyróżnia się dwa odrębne gatunki: miniaturowego pinczera szorstkowłosego i pinczera małpiego.
Szata
Pierwsze, na co należy zwrócić uwagę, to to, że sznaucery miniaturowe nie powinny wykazywać cech ras karłowatych, takich jak kulista czaszka, wyłupiaste oczy, spiczasta kufa czy cienka kość. Psy tej rasy to po prostu mniejsze (do 35 cm w kłębie) wersje większych sznaucerów: zwarte, grubokościste, o kwadratowej sylwetce. Dopuszczalne umaszczenie to czarne, białe, czarno-srebrne oraz pieprz z solą. Na szatę składa się twardy i gęsty, ale nie nastroszony ani skręcony włos okrywowy oraz miękki podszerstek, sprężynujący przy dotyku. Sierść na kufie i nad oczami jest dłuższa, tworząc typową dla rasy brodę i krzaczaste brwi.
Sznaucery miniaturki posiadają mocną, o płaskim czole, koniecznie długą głowę, stanowiącą połowę długości całego grzbietu i długą kufę w formie ściętego klina. Ciemne, nieduże, owalne oczy umiejscowione są frontalnie, zaś wysoko osadzone, załamane w połowie i przylegające wewnętrzną krawędzią do głowy, uszy, posiadają kształt litery V.
Zachowanie i charakter
Sznaucery posiadają własne zdanie na każdy temat, są pewne, wytrwałe i czujne, chociaż nie szczekają na wszystko, co się rusza. Wykazują się niezwykłym przywiązaniem do właściciela. Są wierne. Nadają się zarówno do towarzystwa, jak i na psy stróżujące. Bardzo dobrze znoszą warunki miejskie, jednak są terytorialne, w związku z czym będą zawsze trzymać się swojego terenu, skutecznie go pilnując i broniąc przed obcymi, a wystarczy, że spędzą w danym miejscu kilkanaście minut, by uznać je za swoje terytorium.
Potrzebują towarzystwa rodziny, uwagi i czułości. Bardzo źle znoszą samotność. Pozostawione same w domu potrafią niszczyć otoczenie, zrobić sobie krzywdę oraz wyć głośno cały dzień, doprowadzając sąsiadów do palpitacji serca. Za właścicielem będą chodzić krok w krok, nawet do łazienki. Lubią dzieci, jednak bawią się z nimi na swój sposób, niekoniecznie taki, jaki pasuje ludziom. Ze względu na swoją niezależność wymagają łagodnego, ale konsekwentnego prowadzenia oraz dużej dawki cierpliwości i czasu.
Jeżeli chociaż raz pozwoli im się na coś, co zwykle jest zabronione, natychmiast to zapamiętają i będą już stale próbować. Muszą bezwzględnie, od samego początku wiedzieć, że to nie one rządzą w domu. Mają skłonności do ignorowania poleceń właścicieli, nie słysząc wołania ani komendy, zwłaszcza jeśli aktualnie zajęte są czymś ważniejszym. Sznaucery miniaturowe cechuje wybitna pamięć. Ma to swoje dobre i złe strony: nawet po kilku latach poznają osobę, którą widziały raz w życiu. Wyrządzonej krzywdy natomiast nigdy nie zapominają.
Wymagają dużo codziennego ruchu i możliwości swobodnego wybiegania się. Uwaga: posiadają głęboko zakorzeniony instynkt polowania. Interesuje je wszystko, co się rusza, zwłaszcza szybko. Krzyczenie na sznaucera, kiedy ten pobiegnie za kotem lub rowerzystą, nie przyniesie żadnego efektu. Psy tej rasy bez problemu przeskakują płoty, dlatego w mieście bezwzględnie powinny być prowadzone na smyczy.
Zdrowie
Sznaucery miniaturowe cieszą się niezwykle dobrym zdrowiem. Są bardzo odporne nie tylko na choroby, ale i złe warunki pogodowe. Nie mają także tendencji do chorób wrodzonych. Wymagają regularnego, dokładnego szczotkowania oraz trymowania.