Menu Zamknij

Szpic fiński

Szpic fiński

Szpic fiński łatwo nawiązuje kontakt z ludźmi, dlatego doskonale nadaje się na psa rodzinnego. Jest towarzyski i optymistycznie nastawiony, uwielbia zabawy z dziećmi i na ogół dobrze dogaduje się z innymi psami. Toleruje także koty oraz inne mniejsze zwierzęta. Chociaż cechuje go wrodzona wszystkim szpicom niezależność, chętnie wykonuje komendy i nie ma skłonności do dominacji.

Szpic fiński – Inne nazwy to Finnish spitz, Suomenpystykorva, Finsk Spets, Loulou Finnoi

Kraj pochodzenia: Finlandia

Jedna z ras psów, według FCI zaliczana do grupy V, sekcji 2: szpiców myśliwskich. Pierwotnie wykorzystywano je w polowaniach na głuszce, obecnie traktuje się nie tylko jako zwierzęta myśliwskie, przeznaczone do polowania na ptactwo leśne, wodne, małe drapieżniki czy łosie, ale również psy do towarzystwa. W krajach skandynawskich Finnish spitz pełnią funkcję użytkowych i podlegają próbom pracy.

Historia

Chociaż pochodzenie rasy nie jest znane, psy w tym typie spotyka się we wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego od bardzo dawna. Niektóre teorie przyjmują szpice fińskie za jedną z ras pierwotnych, wywodzących się od wilka. Inne dowodzą, że osobniki podobne wyglądem przywędrowały do Finlandii wraz z plemionami ugrofińskimi. Kilku kynologów z kolei zgadza się z tezą Ivana Svedrupa, jakoby przodkami Loulou Finnoi były półdzikie psy, zamieszkujące starożytne Indie i przybyłe stamtąd w czasie wędrówki ludów.

Pierwszy opis rasy powstał w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku z inicjatywy Hugo Richarda Sandberga – fińskiego leśnika. Rejestracja psów rozpoczęła się w 1892 roku. Do określenia wzorca Suomenpystykorva przyczynił się Hugo Ross, zbierając przez 30 lat osobniki o podobnym typie i dając tym samym początek wszystkim późniejszym hodowlom.

Dużą popularnością, trwającą zresztą do dzisiaj, szpice fińskie cieszyły się także w Anglii. Finsk Spets hodowano głównie do tropienia kuropatw oraz polowań na łosie, wiewiórki i inne małe gryzonie. Psy tej rasy polują w charakterystyczny sposób: najpierw zapędzają ofiarę w pułapkę, a następnie nawołują myśliwego. Warto wiedzieć, że cechuje je duża hałaśliwość: potrafią szczekać 160 razy na minutę. Obecnie Finnish spitz hoduje się niemal na całym świecie.

Szata

Szpice fińskie nie są rasą długowieczną: żyją maksymalnie 11 lat. Wykazują wiele cech wspólnych z lisem. Te psy o sylwetce zbliżonej do kwadratu są niedużego wzrostu: dorosłe osobniki osiągają 45-51 cm wysokości w kłębie przy wadze 12-14 kg, przy czym suki są średnio 6 cm mniejsze i 5 kg lżejsze.

Dopuszczalnym umaszczeniem jest rude lub rude z białymi znaczeniami, przy czym na grzbiecie i głowie barwa jest zdecydowanie bardziej intensywna i ciemniejsza niż na brzuchu, łapach i ogonie. Mogą pojawiać się małe, białe znakowania na palcach i piersi. Wystąpienie niewielkiej ilości czarnych włosów nie jest cechą dyskwalifikującą. Należy zaznaczyć, że szczenięta tej rasy rodzą się szare, czarne, brązowe lub płowe, a ostateczny kolor uzyskują dopiero w okolicach czwartego miesiąca życia.

Finnish spitz cechuje podwójny płaszcz, składający się z długiego (2,5 do nawet 5 cm) włosa okrywowego oraz miękkiego, gęstego podszerstka w dużo jaśniejszej barwie. Sierść samic przeważnie lepiej się układa i jest delikatniejsza w dotyku. Włos na głowie, uszach oraz przedniej stronie nóg jest krótki zaś ten pokrywający grzbiet, ogon i otaczający szyję – dłuższy. Nos, wargi oraz obwódki oczu powinny być koniecznie czarne. Głowa szpiców fińskich jest średniej wielkości z lekko wysklepioną mózgoczaszką o jajowatym kształcie zaś kufa wąska i zwężająca się w kierunku nosa. Wargi ściśle przylegające i cienkie, zgryz nożycowy. Nieduże, lekko skośnie osadzone oczy o żywym wyrazie cechuje ciemny kolor. Uszy winny być ostro zakończone, stojące i ruchliwe. Szyja krótka, dobrze umięśniona, otoczona charakterystyczną kryzą. Klatka piersiowa o dobrze wysklepionych żebrach jest głęboka, grzbiet mocny i prosty, tułów krótki zaś brzuch lekko podciągnięty. Noszony nad grzbietem ogon zakręca się w pierścień. Kończyny tylne nieco dłuższe od przednich. Lędźwie krótkie i umięśnione, zad dobrze rozwinięty, lekko opadający. Kończyny proste i mocne, ostro kątowane. Łapy okrągłe.

Zachowanie i charakter

Szpice fińskie są niezwykle żywe, czujne i aktywne. Wymagają dwóch, długich spacerów dziennie, w przeciwnym razie ujawniają się u nich utajone skłonności destrukcyjne. Psy tej rasy preferują wprawdzie domki jednorodzinne, jednak bardzo dobrze i szybko przystosowują się również do warunków miejskich, pod warunkiem, że zapewni się im odpowiednią dozę codziennej zabawy.

Finnish spitz łatwo nawiązują kontakt z ludźmi, dlatego doskonale nadają się na psy rodzinne. Są towarzyskie i optymistycznie nastawione, uwielbiają zabawy z dziećmi (chociaż ze względu na swoje myśliwskie korzenie nie powinny z nimi zostawać sam na sam) i na ogół dobrze dogadują się z innymi psami. Tolerują także koty oraz inne mniejsze zwierzęta. Chociaż cechuje je wrodzona wszystkim szpicom niezależność, chętnie wykonują komendy i nie mają skłonności do dominacji. Suomenpystykorva są inteligentne i dają się stosunkowo łatwo szkolić. Warto wiedzieć, że nie znoszą agresji ani krzyku.

Zdrowie

Szpic fiński cieszy się ogólnie dobrym zdrowiem. Szpice fińskie nęka jedynie dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, zwyrodnienia stawowe, zwichnięcia rzepki oraz czasami padaczka. Do prawidłowej pielęgnacji należy dbanie o sierść: wyczesywanie martwego włosa oraz naskórka zgrzebłem o gęstych ząbkach. Nie należy także zapominać o sierści, zbierającej się pomiędzy opuszkami palców.