Kraj pochodzenia:
Irlandia
Przydatność
Rasa zakwalifikowana według FCI do grupy III terrierów, sekcji terrierów wysokonożnych, typu wilkowatego, nr wzorca 139. Wykorzystywany w roli psa rodzinnego, tropiącego i stróżującego, a także aportera postrzałków i tępiciela gryzoni. Nie podlega próbom pracy.
Historia
W Irlandii hodowano różne typy terrierów, będące wynikiem krzyżówek szorstkowłosych black and tan terrierów, terrierów walijskich oraz nieistniejących już terrierów staroangielskich. Cztery z nich wyraźnie różniły się od gatunków kontynentalnych i angielskich. Istnieją tezy, że Terrier irlandzki jest najstarszym z nich, jednak nie ma na to jednoznacznych dowodów.
Z końcem XIX wieku Irlandzki Kennel Club uznał rasę oficjalnie, zaś hodowcy irlandzcy zaczęli stopniowo eliminować okazy pręgowane, podpalane i czarne, dzięki czemu na początku ubiegłego stulecia wszystkie osobniki tej rasy były już maści czerwonej. Atrakcyjny wygląd Terierów irlandzkich sprawił, że szczeniaki tych psów cieszyły się coraz większą popularnością.
Czworonogi wkrótce znalazły swoich miłośników w Anglii oraz Stanach Zjednoczonych, a ich popularność stale rosła. Podczas Pierwszej Wojny Światowej zauważono, że Teriery irlandzkie bardzo dobrze radziły sobie na froncie wojennym: nie bały się przerażającego huku dział oraz dobrze tolerowały nieustanny zgiełk w koszarach i okopach, dlatego zaczęto je wykorzystywać do dostarczania meldunków.
Po zakończeniu wojny znaczną część tych zwierząt trenowano w profesjonalnych ośrodkach szkoleniowych i na stałe wcielono do służb państwowych. Po raz pierwszy przedstawiciel rasy został pokazany na wystawie w Dublinie w roku 1875.
Szata
Psy omawianej rasy posiadają twardą, szorstką w dotyku, grubą i przylegającą okrywę, podszytą krótkim i delikatnym włosem. Głowę porasta zwarte, kosmate i dość długie owłosienie, zaś na kufie widać charakterystyczną brodę. Małżowiny uszne pokrywa futro ciemniejsze niż włos okrywowy, krótsze i pozbawione frędzli.
Jedynym dopuszczalnym umaszczeniem jest czerwone, przy czym może ono występować w dowolnych odcieniach: od ostrej czerwieni, aż po odcień pszennej słomy. Dozwolone są znaczenia na piersi, jednak jedynie w postaci białej plamki.
Dorosłe psy osiągają wysokość w kłębie do 45 cm przy wadze 12 kg. Suki są nieznacznie lżejsze.
Głowa Terriera irlandzkiego jest dość charakterystyczna, w mózgowej części wąska i długa, o równoległej linii czaszki, zwężająca się w kierunku migdałowych oczu. Policzki nie są zbyt wypełnione. Muskularna i silna żuchwa jest dobrej długości, podobnie jak szczęka, wyposażona w równe górne zęby, lekko zachodzące przed dolne. Wargi ściśle przylegające. Oczy są małe i ciemne, zaś nos koniecznie czarny.
Umiarkowanej grubości uszy są dobrze osadzone i przybierają kształt litery V. Odpowiedniej długości szyja rozszerza się ku kłębowi, zaś klatka piersiowa jest dobrze umięśniona i głęboka, osadzona na lekko wygiętych żebrach.
Grzbiet powinien być silny i prosty, a lędźwie dobrze wysklepione i muskularne.
Całkowicie proste przednie kończyny są średnio silne, podobnie jak okrągłe łapy, zaś tylne dobrze zbudowane i muskularne. Staw skokowy znajduje się dosyć nisko. Wysoko osadzony ogon, pozbawiony frędzli i pióra, przycina się.
Zachowanie i charakter
Teriery irlandzkie są stworzeniami niezwykle łagodnymi i ufnymi wobec ludzi, czego niestety nie można powiedzieć o ich kontaktach z obcymi psami.
Nie bez powodu, swego czasu przylgnęła do nich opinia „czerwonych diabłów”, są bowiem znane ze swojej zuchwałości, odwagi i konfliktowego charakteru.
W stosunku do dzieci natomiast są zadziwiająco delikatne i cierpliwe. Psy tej rasy niezwykle łatwo się uczą (zaleca się metodę klikerową), wykazują duże przywiązanie do swego pana, a traktowane konsekwentnie, ale odpowiednio łagodnie, stają się posłusznymi i bystrymi kompanami.
Jedną z cech charakterystycznych Terrierów irlandzkich jest ich niezwykła radość życia. Na dworze to urodzone rozrabiaki, jednak w domu potrafią być spokojne. Natychmiast wyczuwają smutek i zły nastrój domowników i próbują ich rozweselić zabawami, a jeśli to nie poskutkuje – lizaniem.
Są lojalne, delikatne i wierne. Kochają jednakowo wszystkich domowników, zarówno tych dwu, jak i czworonożnych, łatwo bowiem akceptują inne zwierzęta. Dobrze sprawdzają się w roli stróża – nie wahają się użyć zębów wobec intruzów, są czujne, ale nie obszczekują wszystkiego, co się rusza.
Wykazują dość silny instynkt łowiecki i myśliwski, a dzięki świetnemu węchowi oraz idealnej orientacji, nieomylnie trafiają do domu. Warto wiedzieć, że Terrier irlandzki do szczęścia potrzebuje odpowiedniej dawki nowych bodźców, a także sporej porcji ruchu i zabaw na świeżym powietrzu, żeby mógł się wyhasać. Bez tego dopadnie go psia depresja: stanie się smutny i obojętny.
Zdrowie
Omawiana rasa jest ogólnie zdrowa, dokucza jej jedynie niedoczynność tarczycy oraz zaćma. Inne schorzenia, jak choćby dysplazja stawów biodrowych czy choroby oczu, tutaj w zasadzie nie występują.
Terier irlandzki żyje średnio 13-14 lat, zaś jego pielęgnacja jest łatwa i nie wymaga specjalnego doświadczenia.
Z łatwością poradzą sobie nawet początkujący opiekunowie.
Psa wystarczy regularnie trymować, dzięki czemu jego płaszcz włosowy skutecznie ochroni czworonoga zarówno przed deszczem, jak i zimnem.
Podsumowując: Terier irlandzki jest zwierzęciem odpornym, silnym i żywym.