Menu Zamknij

Dysplazja stawów biodrowych

Dysplazja stawów biodrowych u psa - Veterinary clinic

Dysplazja stawów biodrowych to schorzenie, które dotyczy głownie ras dużych, szybko rosnących. Istotą choroby jest przemieszczenie głowy kości udowej w stosunku do panewki miednicy. U młodych psów, w okresie intensywnego wzrostu i jednocześnie dużego ruchu, obciążenia jakim poddawany jest staw biodrowy przewyższa masę i siłę mięśni.

Prowadzi to do rozluźnienia struktur otaczających staw. Przypadłość ta jest w głównej mierze dziedziczna. Stosunek uwarunkowań genetycznych do czynników środowiskowych przedstawia się w proporcji 70% do 30%. Choroba objawia się kulawizną, trudnościami przy wstawaniu oraz chwiejnym chodem. Zmienia się również sposób biegania psa.

Budowa stawu biodrowego

Staw biodrowy tworzony jest przez panewkę, która obejmuje głowę kości udowej. Dodatkowo staw stabilizują więzadła, torebka stawowa i mięśnie. Głowa kości udowej i panewka pokryte są chrząstką stawową. Rolę minimalizującą tarcie podczas ruchów spełnia maź stawowa.

Przyczyny

Mechanizm powstawania choroby polega na pierwotnym rozluźnieniu elementów budujących i otaczających staw biodrowy. Mięśnie i tkanka łączna w niewystarczającym stopniu stabilizują staw, co z kolei skutkuje nieprawidłowym ,,nachodzeniu’’ na siebie struktur stawowych. Do zewnętrznych przyczyn należy np. zbyt duży wysiłek fizyczny czworonoga (intensywne biegi i skoki), urazy biodra, nieprawidłowo zbilansowana dieta (karma wysokoenergetyczna, za duża podaż wapnia).

Rozpoznanie

Na postawienie diagnozy składa się wywiad, badanie kliniczne oraz badanie RTG wykonywane w znieczuleniu ogólnym, w trzech projekcjach. W przebiegu dysplazji stawów rozwijają się stany zapalne, uszkodzenia kości i ścięgien, a z wiekiem zwyrodnienia prowadzące do stałych zmian w obrębie bioder. Właśnie dlatego wczesna diagnoza jest tak ważna i możliwa już u kilkumiesięcznych psów.

Leczenie

Leczenie zależne jest od stopnia zaawansowania zmian. Do metod zachowawczych należy: racjonalny ruch (ograniczenie biegania i skakania), pływanie, kontrola masy ciała oraz leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Do metod chirurgicznych zaliczamy takie zabiegi jak:
– symphysiodeza (JPS) – wykonuje się do 20 tygodnia życia. Polega na usunięciu chrząstki tworzącej spojenie łonowe. Metoda mało inwazyjna i daje bardzo dobre efekty. Powoduje zmianę ustawienia panewki miednicy.
– potrójna osteotomia miednicy (TPO) – zabiegowi poddawane są zwierzęta do 10 miesiąca życia. Polega na przecięciu kości miednicy w trzech miejscach. Zmienia się kąt ustawienia panewki w stosunku do głowy kości udowej. Wykonanie zabiegu możliwe jest tylko u zwierząt, u których nie zakończył się proces wzrostu. Duża inwazyjność i długa rekonwalescencja trwająca trzy miesiące.
– osteotomia podkrętażowa – zmianie ulega ukątowanie szyjki kości udowej.
– odnerwienie torebki stawu biodrowego – zabieg przeznaczony dla psów w każdym wieku, z objawami bólowymi. Po operacji zwierze w mniejszym stopniu odczuwa ból.
– amputacja głowy i szyjki kości udowej – tej operacji poddawane są psy z silnie zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi, których waga ciała nie przekracza 25kg. W miejsce usuniętych po zabiegu elementów kostnych wytwarza się tkanka łączna, która spełnia rolę stawu (tzw. staw rzekomy). Poprawia się komfort życia psa, gdyż znikają dolegliwości bólowe.

Inne metody chirurgiczne

Większość zabiegów operacyjnych przeznaczona jest dla psów młodych. Wtedy efekty zastosowanej terapii są najlepsze. Jest to wada, która rozwija się u psów młodych, pomiędzy 4 a 12 miesiącem życia. Jeśli jesteśmy właścicielem psa, który znajduję się w grupie ryzyka – musimy bacznie obserwować jego rozwój.

Naszą uwagę powinna zwracać symetryczność postawy czyli np.: ustawienie kończyn tylnych i ewentualne koślawości, czy zwierzę równomiernie obciąża kończyny, jak wygląda umięśnienie oraz czy pies nie zdradza oznak bólu przy poruszaniu. Wszystkie odstępstwa od normy i niepokojące objawy należy skonsultować z lekarzem weterynarii. U psów 7 – letnich zmiany w obrębie stawu mają już charakter zwyrodnieniowy.