Lęk separacyjny to problem, który dotyka wiele zwierząt. Przyczyną mogą być złe doświadczenia z przeszłości, genetyczne uwarunkowania lub choroba. Jeżeli Twój pies dziwnie się zachowuje, sprawdź, czy wykazuje zaburzenia behawioralne.
Nieleczony lęk separacyjny przyczynia się do pogłębiania bezdomności wśród zwierząt. Tego typu zaburzenia szczególnie dotyczą psów. To właśnie pies jest zwierzęciem, które towarzyszy nam najczęściej. Dziwne zachowanie i problemy z pupilem powodują, że wielu właścicieli pozbywa się „kłopotu”, zamiast poszukać jego przyczyny. Problemem są najczęściej zaburzenia behawioralne, które w porę wychwycone mogą zostać zminimalizowane lub wyeliminowane.
Lęk separacyjny – objawy
W wyniku udomowienia psy utworzyły niezwykle silną więź ze swoimi właścicielami. Traktując ich jako swoją grupę społeczną i najbliższe istoty cierpią, gdy ich opiekun pozostawia je same. Tak silne emocje sprawiają, że niektóre z nich wykazują zaburzenia behawioralne. Jeżeli Twój pies, pozostawiony w domu na kilka godzin, szczeka i wyje, może to oznaczać, że cierpi na zaburzenie określane jako lęk separacyjny. Inne objawy świadczące o lęku to: niszczenie sprzętów domowych, zanieczyszczanie odchodami mebli i dywanów oraz inne zniszczenia.
Lęk separacyjny może też objawiać się agresją, nadmierną lękliwością lub przesadną nadpobudliwością m. in. szczekaniem, skomleniem, wyciem, drapaniem i skakaniem. Objawy somatyczne to: biegunka, wymioty, spadek odporności, zianie i sapanie oraz wypadanie sierści czy brak apetytu. Lęk separacyjny może objawiać się na wiele sposobów. Jeśli podejrzewasz u swojego pupila tego typu zaburzenia, to przyjrzyj mu się uważnie. W porę wychwycone zmiany w zachowaniu mogą zostać wyciszone lub zminimalizowane.
Zaburzenia behawioralne
Nieodpowiednie traktowanie, trauma z dzieciństwa lub uwarunkowania genetyczne to czynniki powodujące zaburzenia behawioralne. Niewłaściwie socjalizowane psy, pozbawione odpowiednich pozytywnych bodźców, odczuwają lęk i wycofanie. Takie objawy można zaobserwować u szczeniaków, które przekroczyły piąty miesiąc życia. Narastający i stopniowo pogłębiający się lęk u młodych psów spowodowany jest brakiem kontaktów z czynnikami zewnętrznymi. Psy chore i słabe, uzależnione od opieki swoich właścicieli, mogą wyuczyć się bezradności i okazywać nadmierne przywiązanie do swoich opiekunów.
Innym ważnym czynnikiem powodującym problemy jest przemoc wobec zwierzęcia. Psy, które doświadczyły przemocy fizycznej i traumatycznych przeżyć (zmiana właściciela, porzucenie, przeprowadzka), w późniejszym okresie mogą wykazywać objawy lęku separacyjnego. Nadmierna troska właściciela, pobłażliwość i rozpieszczanie mogą doprowadzić do problemów w dalszych relacjach. Rozpieszczone i wyuczone bezradności zwierzę może wykazywać zaburzenia behawioralne, przy każdej próbie pozostawienia go samego w domu.
Metody leczenia lęku
Modyfikacja zachowania i kontrola środowiska to najczęstsze metody leczenia lęku separacyjnego. W trudniejszych wypadkach wskazana jest też farmakoterapia – leczenie lęków przy pomocy leków. Stały rozkład dnia (posiłki, spacery, i zabawa) pomagają psu nabrać pewności, i wyzbyć się lęku. Właściwa socjalizacja to podstawa dla dobrego rozwoju czworonoga. Dostarczanie zwierzęciu nowych pozytywnych doświadczeń (np. kontakty z ludźmi, zabawa z innymi czworonogami, spacery w nowe, interesujące dla psa miejsca i oswajanie z ruchem ulicznym, i dźwiękami miasta) pomogą psu przełamać lęk. Zabawa połączona z nauką posłuszeństwa i nagrodami ułatwią psu rozładowanie napięcia, i zaspokoją jego potrzebę aktywności fizycznej.
Farmakoterapia powinna być prowadzona pod okiem specjalisty jako dodatkowe wsparcie. W trudniejszych przypadkach warto zasięgnąć porady u behawiorysty, który pokaże, jak prawidłowo pracować z psem i wyeliminować niewłaściwe zachowania.
W porę wychwycone problemy behawioralne i szybko podjęta terapia zaoszczędzą stresu zarówno psu, jak i właścicielowi. Poświęcając swojemu pupilowi czas i odpowiednio się nim zajmując, zyskasz wiernego i oddanego przyjaciela.