Parwowiroza należy do chorób zakaźnych, która najczęściej dotyczy szczeniąt. Jest bardzo groźna i często śmiertelna (śmiertelność sięga 40%, a u szczeniąt 70%). Prewencyjnie szczepi się na nią szczenięta, jednak czasami zdarza się, że zostanie ono pominięte przez hodowcę, a do nas trafi pies z już rozwijającą się chorobą. Dlatego nabywając nowe zwierzę powinniśmy mieć szczególnie na uwadze również szczepienia przeciwko parwowirozie. Jeśli to my odpowiadamy za cykl pierwszych szczepień, to należy pamiętać o bezwzględnym zakazie wychodzenia na dwór oraz kontaktu z innymi psami, przed nabraniem przez psa odporności poszczepiennej.
Parwowiroza – Przyczyny i objawy
Przyczyną zachorowania na tą groźną chorobę jest wirus z rodziny Parvoviridae. Parwowiroza jest wysoce zakaźna, a wirus może przetrwać w środowisku do 6 miesięcy, a nawet dłużej. Dlatego też psy wcale nie muszą zarażać się bezpośrednio od siebie. Wirusy są wydalane do środowiska wraz z kałem. Inkubacja wirusa trwa od 4 – 14 dni, po tym okresie pojawiają się objawy takie jak: ból brzucha, brak apetytu, biegunka, wymioty, osłabienie, gorączka ok 41 stopni lub obniżenie temperatury ciała. Choroba szybko postępuje, a nasilające się objawy w krótkim czasie prowadzą do wycieńczenia. Dochodzi do odwodnienia oraz zaburzeń elektrolitowych, które w przypadku tych najmłodszych psów prowadzą do śmierci najczęściej między drugą a czwartą dobą. Jeśli pies zacznie być szybko leczony i przejdzie przez ten ciężki pierwszy etap choroby to wyzdrowienie następuje w ciągu 1 – 2 tygodni.
Diagnoza i leczenie
Postawienie szybkiej i trafnej diagnozy jest kluczowe dla dalszego rozwoju sytuacji. Szczególnie u szczeniąt nie powinniśmy lekceważyć objawów jelitowych, które na początku mogą sugerować, że naszemu psu po prostu ,,coś zaszkodziło’’, bo prawdziwa przyczyna może okazać się dużo poważniejsza.
Jeżeli mamy do czynienia z typem wirusa CPV-2 to wykonywany jest test, który po 10 minutach daje wynik. Ponadto wynik badania krwi również może świadczyć o występowaniu parwowirozy. W obrazie krwi charakterystyczna jest leukopenia (spadek ilości leukocytów) w 2 – 5 dniu choroby, a następnie leukocytoza (wzrost ilości leukocytów). Dodatkowo wyniki badania krwi pozwalają ocenić jaki jest stopień odwodnienia.
W leczeniu dużą rolę odgrywa nawadnianie pacjenta poprzez kroplówki. Dostarczenie glukozy oraz elektrolitów może uratować psu życie. Z drugiej strony podaje się również antybiotyk, aby zapobiec powikłaniom bakteryjnym. Żywienie po pierwszych dniach głodówki powinno być lekkostrawne. Początkowo można podać w małej ilości rozgotowany ryż z marchewką, następnie mięso i żółtko.
Parwowirozie powinniśmy zdecydowanie zapobiegać, gdyż leczenie nie zawsze przynosi efekty. Szczepienia wykonuje się w 6-stym, 9-tym oraz 12-stym tygodniu życia, następnie po upływie roku, a dorosłe psy co trzy lata. Jest to najlepszy i jedyny sposób na zapobieganie zachorowaniom na parwowiroze.